Hoe kanker nog steeds mijn leven beïnvloedt…
…. en dan doel ik niet op mijn werk in het Hamelhuys. Deze keer heb ik het over mijn privéleven. Sinds dit voorjaar heb ik een nieuwe liefde in mijn leven. Na heel wat mislukte pogingen op dit gebied heb ik nu de spreekwoordelijke man uit duizenden ontmoet. Met hem wil ik nog een keer de sprong in het diepe wagen.
Door schade en schande een (klein) beetje wijzer geworden, besloot ik wel iets rustiger aan te doen en in de loop van volgend jaar in te gaan op zijn verzoek om met hem samen te gaan wonen in zijn huis. Zodat ik in alle rust kon wennen aan het idee om mijn prachtige plekje in Appingedam op te te geven en weer te verkassen. Mijn idee was (en is) om dan een appartement in Groningen te kopen voor mijn kinderen. Om hen, na het enerverende leven dat ze met en door mij hebben gehad, ook iets tastbaars na te laten. Ooit, want ik ga oud worden. Heel oud.
Dit plan viel in duigen toen mij duidelijk werd dat de bank vanaf de leeftijd van 57 rekent met je pensioeninkomen als je een hypotheek aanvraagt. Voor veel mensen niet zo’n probleem, maar wel voor mij. Want ik heb kanker gehad. Ben daardoor op m’n 46e volledig afgekeurd en bouw sinds die tijd geen pensioen meer op. Totdat mijn jongste twee jaar was, heb ik altijd parttime gewerkt in het onderwijs, omdat ik ook tijd met mijn kinderen wilde besteden. Ik heb dus een ieniemienie pensioentje en ga er dus als ik 67 word heel erg financieel op achteruit. Dus geen of nauwelijks hypotheek meer vanaf mijn 57e.
Toen ik dit hoorde, voelde ik weer dezelfde verslagenheid en onmacht en ook boosheid die ik voelde toen ik werd afgekeurd. Boos om wat kanker met je doet. Ik ben al behoorlijk gewend aan een leven lang pijn, heb een zeer mooie tweede professionele passie gevonden in het Hamelhuys en ben ondanks de financiële aderlating die de WIA voor mij betekent, tevreden met wat ik heb en kan prima rondkomen.
Maar dat ik nu aan de vooravond van mijn 57e verjaardag weer word teruggefloten in het maken van toekomstplannen had ik niet voorzien en kwam hard aan. En dat komt omdat ik kanker heb gehad. Ik ben 12 jaar verder en nog steeds word ik met de gevolgen geconfronteerd.
Ik heb ervan wakker gelegen, om gehuild. Me machteloos gevoeld. Maar ik wil geen slachtoffer zijn. Ik wil zelf kiezen. En dus heb ik de knoop nu doorgehakt. Ik verkoop mijn prachtige plekje in Appingedam, hoop daarmee genoeg te verdienen om een appartement in Groningen te kopen voor mijn kinderen en ga bij Henk in Assen wonen.
Het is een grote stap. Die ik liever in een paar kleinere stapjes had gezet. Maar lieve koekjes worden niet gebakken in mijn leven. Ik moet meebewegen met wat zich aandient. En dat is liefde. Liefde voor mijn kinderen, voor Henk, mijn dierbare vrienden en familie, Hamelhuys en haar gasten. Liefde voor het leven dus.
